Een vrouw werkt als secretaresse in het bedrijf van haar man. Ze gaan scheiden. In het echtscheidingsconvenant wordt een afspraak over haar salaris vastgelegd. Ook wordt afgesproken dat ze ontslag neemt zodra ze elders een passende functie met een vergelijkbaar salaris heeft gevonden. Ze werkt feitelijk niet, en wordt na 11 jaar ineens opgeroepen voor werkoverleg. Dat weigert ze. Het bedrijf komt met een beëindigingsvoorstel dat ze niet aanvaardt. Dan stopt de loonbetaling wegens werkweigering.
Vordering in kort geding: spoedeisend belang?
De vrouw eist in kort geding onder meer loonbetaling. Daarvoor is spoedeisend belang vereist.
Ze stelt dat zij het loon nodig heeft om in haar levensbehoefte te voorzien. Zij heeft toegelicht dat partijen aanvankelijk overleg hebben gevoerd over een oplossing voor hun geschillen over de afwikkeling van de echtscheiding en dat zij in die periode haar spaargeld heeft gebruikt om in haar levensbehoefte te voorzien, maar dat het spaargeld inmiddels op is.
Volgens de werkgever heeft de vrouw bijna een jaar lang geen aanspraak gemaakt op het loon, zodat er nu geen spoedeisend belang meer is.
Naar het oordeel van de kantonrechter heeft de vrouw wel degelijk een spoedeisend belang. Zij had weliswaar het kort geding eerder kunnen starten omdat zij geen loon meer ontving, maar zij heeft ervoor gekozen om haar spaargeld aan te wenden. Nu dat spaargeld op is, terwijl zij geen loon ontvangt, is zij verstoken van middelen om in haar levensonderhoud te voorzien.
Recht op loon?
De vrouw stelt dat zij recht heeft op loon en dat zij niet verplicht is daarvoor arbeid te verrichten. Bij het sluiten van het convenant hebben partijen namelijk de afspraak gemaakt dat zij wordt vrijgesteld van werk. Het loon is in feite partneralimentatie, maar om fiscale redenen voor de ex-man is er voor gekozen om in plaats van partneralimentatie loon te betalen. Daarnaast stelt de vrouw dat zij 11 jaar lang niet heeft gewerkt. Zij mocht er op vertrouwen dat het bedrijf niet wilde dat zij nog kwam werken. Het niet werken komt daarom voor rekening van het bedrijf.
Het bedrijf betwist dat is overeengekomen dat de vrouw wordt vrijgesteld van werk. Partijen hebben gewoon een arbeidsovereenkomst gesloten. Op grond van die arbeidsovereenkomst heeft de vrouw de verplichting arbeid te verrichten. Nu ze weigert te werken, heeft zij geen recht op loon.
Volgens de kantonrechter blijkt de door de vrouw gestelde vrijstelling van werk niet uit het convenant. Integendeel, daarin staat juist dat ze gaat werken. De omstandigheid dat het bedrijf haar na jaren pas heeft opgeroepen voor een werkoverleg, maakt op zichzelf nog niet dat er dus voor haar een vrijstelling voor het werk was. Gelet op de moeizame relatie tussen de vrouw en haar ex-man, was het begrijpelijk dat het bedrijf er eerder voor koos om haar niet op te roepen om te werken.
Oordeel kantonrechter in kort geding
Naar het oordeel van de kantonrechter had de vrouw niet mogen weigeren toen het bedrijf haar opriep voor een bespreking over het verrichten van werk. Het gesprek heeft niet plaatsgevonden en daardoor is ook het werk niet hervat. Dat komt voor rekening van de vrouw. Het bedrijf mocht vanaf dat moment de loonbetaling staken. De vordering van de vrouw tot betaling van het loon wordt daarom afgewezen.
Let op: Een arbeidsovereenkomst tussen de ene partner en het bedrijf van de andere partner komt veel voor. Relatieproblemen werken door in de werkrelatie. Zorg er in geval van een echtscheiding voor dat u de juridische consequenties voor de arbeidsrelatie heel goed vastlegt om problemen daarover in de toekomst zoveel mogelijk te voorkomen.
